Bliksem van wolk naar wolk is de meest voorkomende vorm van bliksem. De
bliksem doet zich het vaakst voor binnen een wolk, waarbij elektriciteit stroomt tussen de
negatief geladen onderkant van de wolk en de positief geladen hogere wolkdelen.
Deze interne bliksemflits verlicht de wolk vaak van binnenuit. Een krachtige bliksemstraal
kan een spectaculaire momentopname van een hele Cumulonimbuswolk
opleveren, die tot een halve seconde zichtbaar kan blijven als meerdere bliksemstralen na
elkaar hetzelfde hoofdkanaal volgen.
De bliksem van wolk naar wolk, waarbij elektrische ontlading plaatsvindt tussen
tegenovergestelde ladingen in twee naburige wolken, komt minder vaak voor. De ontlading
vindt normaal plaats tussen de positief geladen top van de ene wolk en de negatief geladen
basis van de andere. Omdat bliksem van wolk naar wolk doorgaans op grotere hoogten
plaatsvindt dan bliksem van wolk naar grond, kan hij vooral 's
nachts vanop een tamelijk grote afstand worden waargenomen. Een grote Cumulonimbuswolk kan
tot op een afstand van wel 320 km worden waargenomen als het landschap redelijk plat is.
Donder is meestal tot op een afstand van slechts 32 km van de bliksemstraal die hem
veroorzaakte hoorbaar. Dit betekent dat bliksem van wolk naar wolk voor de waarnemer vaak
een 'stil onweer' lijkt te zijn, met herhaalde flitsen die in een spookachtige stilte de
hemel verlichten.
Naar het begin van de pagina.
